Don Kichot z Manczy

Cervantes napisał książkę wybitną, zdecydowanie ciekawą zwłaszcza pod kątem stylistycznym. Aczkolwiek czasami ciężko przejść przez niektóre fragmenty, podstawowy przekaz książki jest zrozumiały i skłania do zaskakującej ilości przemyśleń. Najbardziej urzekły mnie losy bohaterów, które przecinały się na tysiące możliwych sposobów. Książka trochę się zestarzała, ale przy dobrym podejściu i tłumaczeniu to solidna pozycja warta uwagi.

Cervantes napisał książkę wybitną, zdecydowanie ciekawą zwłaszcza pod kątem stylistycznym. Aczkolwiek czasami ciężko przejść przez niektóre fragmenty, podstawowy przekaz książki jest zrozumiały i skłania do zaskakującej ilości przemyśleń. Najbardziej urzekły mnie losy bohaterów, które przecinały się na tysiące możliwych sposobów. Książka trochę się zestarzała, ale przy...

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego LC na maj 2024 roku.

Klasyka. Komedia absurdów. Niesamowity portret szaleństwa, okraszonego rycerskim klimatem rodem ze średniowiecza. Don Kichot szokuje, rozbawia, zachwyca i momentami stresuje, ale przede wszystkim zapada w pamięć. Miło było wrócić po latach do tej lektury. Polecam!

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego LC na maj 2024 roku.

Klasyka. Komedia absurdów. Niesamowity portret szaleństwa, okraszonego rycerskim klimatem rodem ze średniowiecza. Don Kichot szokuje, rozbawia, zachwyca i momentami stresuje, ale przede wszystkim zapada w pamięć. Miło było wrócić po latach do tej lektury. Polecam!

Książka, jak na swoje czasy, była na pewno odkrywcza, interesująca i niestandardowa. Niestety, obecnie niewiele z tego zostało, czyta się ciężko, co nie przekreśla jednak pozycji Miguela de Cervantesa jako najwybitniejszego prozaika hiszpańskiego, a samej powieści jako wielkiego dzieła.

Książka, jak na swoje czasy, była na pewno odkrywcza, interesująca i niestandardowa. Niestety, obecnie niewiele z tego zostało, czyta się ciężko, co nie przekreśla jednak pozycji Miguela de Cervantesa jako najwybitniejszego prozaika hiszpańskiego, a samej powieści jako wielkiego dzieła.

O matko, jakie to było nudne... :(

O matko, jakie to było nudne... :(

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę? :) Oto dowód geniuszu Cervantesa, dowód na wielkość tej historii.

„Don Kichot” to przede wszystkim pozycja niejednoznaczna. Z jednej strony, jak wspomniałam, bawi do łez za sprawą głównego bohatera i jego nietuzinkowego podejścia do życia, z drugiej zaś ogromnie (mnie przynajmniej) smuci, ponieważ dla mnie tytułowy Don Kichot z La Manchy jest postacią na wskroś tragiczną, którą w pewnym sensie rozumiałam: umieszczona w czasach, do których nie pasowała, wyznająca „niemodne” zasady kodeksu rycerskiego - jak prawość, odwaga, lojalność, czyste serce - stała się wyrzutkiem.

Wspaniała, nietuzinkowa, ważna pozycja z kanonu literatury klasycznej, której mam nadzieję, dacie szansę, mimo jej znacznych gabarytów. Obiecuję, że warto. Tak bardzo warto, szczególnie, że ukazało się właśnie jej przepiękne wydanie. Sami tylko spójrzcie :)

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę?...

Hiszpańska klasyka w najlepszym wydaniu. Powieść, której bohaterowie są znani na całym świecie, w tym przez tych, którzy jej nigdy nie czytali. W naszym języku funkcjonuje idiom 'walka z wiatrakami', odnoszący się do ... jednego, krótkiego epizod z książki. Plus wizerunek graficzny bohaterów, autorstwa... Gustava Dore z XIX wieku.
Oznacza to, że mamy do czynienia z kolejną znaną i nie czytaną pozycją światowej klasyki, a szkoda.
Warstwa fabularna, oprócz elementów komediowych, zawiera sporo wątków z ciekawymi przemyśleniami autora oraz historię związaną z biografią Cervantesa (w tym wspomnienie o... Saavedrze ;-)).
Co ciekawe, humor wiąże się głównie z postacią zdroworozsądkowego Sanczo Pansy, a nie z tytułowym błędnym rycerzem. Ale giermek potrafił się też wykazać iście salomonową, chociaż chłopską mądrością. A i przestrogi jego Pana od niej nie odstawały.
Siłą powieści jest jej żywotność i możliwość znalezienia w niej odniesień do ludzkiego życia, zarówno prywatnego, jak i społecznego w każdej epoce. Wypowiedzi bohaterów i ich losy także pozwalają na znalezienie w ich figurach dużo ciekawsze treści, niż tylko walka z wiatrakami.
Książka absolutnie warta lektury.

Hiszpańska klasyka w najlepszym wydaniu. Powieść, której bohaterowie są znani na całym świecie, w tym przez tych, którzy jej nigdy nie czytali. W naszym języku funkcjonuje idiom 'walka z wiatrakami', odnoszący się do ... jednego, krótkiego epizod z książki. Plus wizerunek graficzny bohaterów, autorstwa... Gustava Dore z XIX wieku.
Oznacza to, że mamy do czynienia z kolejną...

W książce przedstawiono tylko niektóre rozdziały z całego utworu. Gdy zaczynałam się wciągać w treść, rozdział się kończył lub urywał. Może ,,Don Kichot..." w całości lepiej się czyta.

W książce przedstawiono tylko niektóre rozdziały z całego utworu. Gdy zaczynałam się wciągać w treść, rozdział się kończył lub urywał. Może ,,Don Kichot..." w całości lepiej się czyta.

Idealizm leży bardzo blisko głupoty, czego idealnym odzwierciedleniem jest don Kichot. Współczujemy mu, rozumiemy tragizm, trochę doceniamy, i podśmiechujemy się z jego obłędu. Chyba wolałabym jednak zostać z jakimś moim wyobrażeniem tej ponadczasowej opowieści, naznaczonej mocno obłędnym – nomen omen – charakterem obrazów Honoré Daumiera, w które mogę wpatrywać się i nieustannie zachwycać.
Jednak przyszedł czas, kiedy zachciało mi się poznać historię nieszczęsnego Rycerza Smętnego Oblicza... niestety nie znaleźliśmy wspólnego języka i drugi tom musi poczekać na lepsze czasy ;).

Idealizm leży bardzo blisko głupoty, czego idealnym odzwierciedleniem jest don Kichot. Współczujemy mu, rozumiemy tragizm, trochę doceniamy, i podśmiechujemy się z jego obłędu. Chyba wolałabym jednak zostać z jakimś moim wyobrażeniem tej ponadczasowej opowieści, naznaczonej mocno obłędnym – nomen omen – charakterem obrazów Honoré Daumiera, w które mogę wpatrywać się i...

Geografia społeczno-ekonomiczna pocz. XVIIw. prowincji Hiszpanii. Plus zbyt natchniony błędny rycerz.

Geografia społeczno-ekonomiczna pocz. XVIIw. prowincji Hiszpanii. Plus zbyt natchniony błędny rycerz.

"O autorze najsłynniejszy! o szczęśliwy Don Kichocie! o wsławiona Dulcyneo! o krotochwilny Sanczo Pansa! obyście każde z osobna i wszyscy społem, żyli przez nieskończone wieki ku zadowoleniu i rozrywce żyjących". Drugi tom przynosi dalsze losy przemyślnego, ale szalonego Don Kichota z Manczy (aż do jego śmierci) oraz jego giermka. Przy okazji poznajemy mnóstwo innych ciekawych postaci oraz bardzo często ich interesujące historie, które z losami głównych bohaterów się splatają i stanowią cenny wkład do całej opowieści.
Obłąkany rycerz błędny Don Kichote to postać pod wieloma względami niezwykła i niezapomniana. "Jedynie jak już nieraz w ciągu tej długiej powieści powiedziano, ledwie się tknął sprawy błędnego rycerstwa, tracił głowę, w innych przedmiotach dawał dowody jasnego i swobodnego umysłu, tak że na każdym kroku czyny jego zaprzeczały rozumowi, a rozum jego czynom". Jego przygody są znakomicie napisane, pierwszy i drugi tom przeczytałem z wielką przyjemnością. Tom drugi jest dłuższy i zawiera (oprócz dedykacji i "Słowa wstępnego do czytelnika") aż siedemdziesiąt cztery rozdziały. Pierwszy cytat użyty w tej opinii pochodzi z rozdziału czterdziestego, drugi z czterdziestego trzeciego.
Powieść jest wybitna. Bawiła i zajmowała czytelników kilkaset lat temu, świetnie się ją czyta w czasach współczesnych i będzie to znakomita lektura również w przyszłości. Powieść długa, ale warta przeczytania, czas z nią spędzony będzie czasem dobrze spożytkowanym i z całą pewnością nie będzie zmarnowanym.

"O autorze najsłynniejszy! o szczęśliwy Don Kichocie! o wsławiona Dulcyneo! o krotochwilny Sanczo Pansa! obyście każde z osobna i wszyscy społem, żyli przez nieskończone wieki ku zadowoleniu i rozrywce żyjących". Drugi tom przynosi dalsze losy przemyślnego, ale szalonego Don Kichota z Manczy (aż do jego śmierci) oraz jego giermka. Przy okazji poznajemy mnóstwo innych...